Zachowane w idealnym stanie szkliwione, ręcznie wykonane naczynie ceramiczne w kształcie kozy.
A że jest z lat 60 powinno nosić minimalne oznaki swojego wieku. Ja ich nie stwierdzam. Nic mi o nich nie wiadomo.
Do tego koza, czy też naczynie jest po prostu piękne. Jest chyba ładniejsze niż na zdjęciach, a na zdjęciach jest śliczne.
Dobra dość tych zachwytów. Mam wrażenie, że w takim stanie jest nieosiągalne. Nie żeby było ta kosza łatwa do zdobycia. Nie jest, Raz na jakiś czas się zdarza. Czyli rzadka koza z niej.
Sam Géza Gorka, czyli autor jest u nas mało znany, natomiast na Węgrze jego prace na zdecydowanie najlepszy przykład ceramiki ludowej na najwyższym europejskim poziomie. Pan Gorka swoje powojenne prace wykonywał w swoim prywatnym zakładzie.
Sygnatura na spodzie (zdjęcie).
Wysokość : 17,5 cm
Długość : 20,5 cm
Szerokość : 10 cm
Géza Gorka odegrał pionierską rolę w odnowieniu węgierskiej sztuki ceramicznej: w wyniku jego pracy węgierska ceramika osiągnęła standardy europejskie i stała się znana na całym świecie. Sercem jego sztuki jest natura: stąd zaczyna i wraca twórca – czerpie z organicznego, żywego świata za pomocą elementów rotacji, ale też wykorzystuje technologię z czasów prehistorycznych bez garnka. W dużej mierze czerpie z wyników znanej i popularnej ceramiki Haban w całej Europie. Wszystko to w XX. Łączy się z nowo eksperymentowanymi metodami XIX wieku, tworząc sztukę ceramiczną o charakterystycznym węgierskim charakterze, wyrastającą z węgierskiej ziemi, ale na poziomie europejskim. Podąża za najstarszym, funkcjonalnym kierunkiem ceramiki. Cały czas za najważniejsze uważa właściwości materiału, podporządkowuje mu wszystko inne – kształt, kolor, dekorację. W rękach Gorki materiał nie tylko zaowocuje ozdobą czy użytkowaniem, ale będzie mógł wyrażać ludzkie uczucia i myśli. Decydującym czynnikiem w karierze artystycznej Gorki jest to, że dzieciństwo spędził w pobliżu ojczyzny garncarstwa habańskiego (Holics, Osombat, Modor). Urodził się 6 września 1894 roku w Nagytapolcsány, powiat Nyitna, mieście targowym znanym od średniowiecza. Ukończył szkołę tutaj iw Trenczynie. Po 1918 r., kiedy wraz z rodziną wyjechał do Mezőtúr, zapoznał się z węgierską ceramiką chłopską. W warsztacie Balázsa Badára, garncarza z Mezőtúr, pokochał i opanował garncarstwo. Dzięki temu Gorka mógł pod okiem swojego mistrza zapoznać się nie tylko z ceramiką ludową, ale także ze światem formy i zdobnictwa sztuki orientalnej. Później zapisał się na wydział malarstwa Akademii Sztuk Pięknych. Duży wpływ wywarły na niego wykłady Károlego Lyki i Jánosa Vaszary w Akademii, który głosił jedność sztuk. Od nich Gorka usłyszał prawdę, o której pamiętał później, we własnej praktyce twórczej, że piękno w połączeniu z użytecznością może wprawić tłum w dobry gust.
Po studiach na Węgrzech w 1919 wyjechał na długi czas do Niemiec, gdzie zapoznał się z nowymi trendami i technologiami europejskiej sztuki ceramicznej, po czym wrócił do domu w Mezőtúr i ponownie pracował z Balázsem Badárem. Jego pierwotnym planem było zorganizowanie w Mezőtúr dużego ośrodka ceramicznego wraz z fabryką. W końcu miało to miejsce na obrzeżach Romhány, w złożu kaolinu, które pojawiło się w 1922 roku, gdzie powstał Keramos RT., z mistrzami i wykwalifikowanymi robotnikami z Mezőtúr. Gorka został poproszony o zbudowanie pieca fabrycznego i kierowanie pracami, które się tu odbywają. Po upadku Keramos Rt., z pozostałego sprzętu mistrz wybudował tu własny warsztat, w którym pracował przez blisko pięć dekad, aż do śmierci 25 września 1971 roku. Od połowy lat 20. Gorka nieprzerwanie uczestniczył w wystawach, najpierw w wystawach krajowych Towarzystwa Sztuk Użytkowych, a następnie w wystawach zagranicznych za granicą. Na Wystawie Światowej w Brukseli w 1958 roku, na której zdobył główną nagrodę, jury oceniało zgłoszenia według sześciu kryteriów: materialności, kunsztu, zrozumiałości, piękna artystycznego, tożsamości narodowej i użyteczności. Gorka spełnił te oczekiwania całą swoją twórczością. W 1955 otrzymał Nagrodę Munkácsego, następnie Kossutha, aw 1959 uznano go za zasłużonego artystę Węgierskiej Republiki Ludowej. W latach 60. powstał o nim film dokumentalny z Ziemi i ognia w reżyserii Ágostona Kollányi. W dawnym domu i warsztacie od 29 kwietnia 1972 roku mieści się muzeum. Ogromne znaczenie twórczości Gézy Gorki polega na tym, że obalił on uprzedzenie, że ceramika nie jest niezależnym gatunkiem, a jedynie mieszanką rzeźby, malarstwa i grafiki. Stworzył niezależny gatunek ceramiki: wychodząc od antycznych, ludowych korzeni, pielęgnujących wschodnio – mezopotamskie, egipskie, perskie – artystyczne tradycje i europejskie, stworzył wysoki stopień syntezy w sztuce węgiersko-ceramicznej nowoczesnymi metodami technicznymi. Cała jego twórczość charakteryzuje się prostotą, czystością, harmonią i pięknem.
