Jednopunktowa czerwono-czarna lampa biurkowa/nocna/lampa ścienna/kinkiet „Ciao 1170” z kloszem na ruchomym giętym ramieniu, projekt Ezio Didone dla firmy Arteluce, Włochy, lata 80.

Lampa biurkowa o wdzięcznym imieniu „CIAO 1170” zaprojektowana była w latach 80. przez Ezio Didone dla Arteluce Milano.
Jej świetlana kariera influenserska  jest udokumentowana w licznych publikacjach w czasopismach poświęconych meblom i oświetleniu.

Projekt nawiązuje do statków kosmicznych z pikselowych gier wideo z lat 80. Czyli innymi słowy lampka jest jedyna w swoim rodzaju. Mi osobiście kojarzy się raczej z nieco niebezpiecznym zwierzątkiem, a mianowicie ze skorpionem. Pewnie przez podobieństwo jakby anatomiczne. Długie giętkie ramię wychodzące z tułowia. Co prawda nic nie wiem, o czerwonych skorpionach, ale co ja tam wiem w ogóle o życiu. No i skorpiony nie mają płóz, a ta lampka ma.
Wykonana z aluminium, twardego czarnego plastiku i czerwonej emaliowanej stali.

Zachowana w bardzo dobrym stanie vintage z niewielkimi oznakami lat które ma za sobą.
Mam na myśli drobne przetarcia czerwonego lakieru na krawędziach „pikselowych” głowicy i „tułowia” lampy.

Świeci jedną żarówką halogenową taką jakich używa się w samochodach. Tanią i łatwo dostępną.
Lampkę sprzedajemy z działającą żarówką. Tak by można było od razu lampką się cieszyć

Sygnowana od wewnętrznej strony klosza (zdjęcia).

Wysokość robocza : 38,5 cm
Wysokość maksymalna : 50 cm
Długość czarnego giętego ramienia : 41 cm
Wymiary podstawy (wysokość/długość/szerokość) : 7/11/8 cm
Wymiary klosza (wysokość/długość/szerokość) : 3,3/9/8 cm
Rozstaw płóz : 12,5 cm
Długość płóz : 14 cm
Waga : 2 kg

Włoska firma zajmująca się projektowaniem oświetlenia Arteluce została założona w 1939 roku przez młodego weneckiego projektanta-przedsiębiorcę Gino Sarfattego . Polityczne wstrząsy w tamtym czasie zmusiły Sarfattiego do porzucenia studiów inżynierii lotniczej w Genui i przeprowadzki z rodziną do Mediolanu. Tam, pomimo braku formalnego wykształcenia projektowego, Sarfatti rozpoczął karierę w branży oświetleniowej. Można jednak argumentować, że to właśnie dlatego, że był całkowicie samoukiem, Sarfatti zanurzył się w pełnym cyklu życia procesu projektowania, od koncepcji do produkcji, współpracując z rzemieślnikami i architektami, aby tworzyć mocniejsze, lżejsze i tańsze lampy modernistyczne, niż kiedykolwiek wcześniej widziano we Włoszech.

Podczas II wojny światowej Sarfatti uciekł do Szwajcarii, po czym wrócił do Mediolanu, aby ponownie uruchomić swoją firmę. W 1951 r. otwarto pierwszy sklep detaliczny Arteluce na tętniącym życiem Corso Vittorio w centrum Mediolanu (obecnie Corso Matteotti). Sklep został przeprojektowany przez Marco Zanuso  w 1953 r. Drugi sklep Arteluce, znajdujący się na efektownej Via della Spiga, został zaprojektowany przez wieloletniego przyjaciela Sarfattiego i projektanta oświetlenia Vittoriano Viganò w 1961 r.

Arteluce szybko ugruntowało swoją pozycję jako udana i wizjonerska marka oświetleniowa dzięki zaangażowaniu Sarfattiego w badania techniczne, materiałowe i produkcyjne. W ciągu swojego życia zaprojektował ponad 400 lamp (choć niektóre źródła podają, że było ich aż 700), które są cenione za swoją minimalistyczną, ale ekspresyjną estetykę i eksperymentalne materiały. W połowie lat 50. zaczął pracować z pleksiglasem, a na początku lat 70. był pionierem stosowania żarówek halogenowych w oprawach. Sarfatti poświęcił się również ulepszaniu każdego pojedynczego elementu oprawy oświetleniowej, od przełącznika po okablowanie i reflektory. Ultraminimalistyczny Model 1063 (1954) miał wpływ na włoski design lamp podłogowych przez kolejne lata. Został nagrodzony prestiżową nagrodą „Grand Prix” na Triennale w Mediolanie i jest znany jako najbardziej wymowny przykład purystycznej wizji piękna w codziennych przedmiotach Sarfattiego. W tym samym roku Arteluce otrzymało nagrodę ADI Compasso d’Oro za model 559 , a rok później za model 1055 .

W latach 60. Arteluce stało się kreatywnym centrum dla najbardziej utalentowanych włoskich projektantów, produkując projekty takich talentów jak Franco Albini , Cini Boeri , Franca Helg, Ico Parisi i Massimo Vignelli . Instalacja świetlna dla opery Teatro Regio w Turynie — jeden z ostatnich projektów Arteluce, który składał się z setek wiszących rurek z pleksi zainstalowanych pod kierunkiem legendarnego architekta Carlo Molino  w 1972 roku — jest uważana za jedno z największych osiągnięć firmy.

W 1973 roku Sarfatti sprzedał swój biznes Flosowi  i przeszedł na emeryturę nad jeziorem Como. Wiele dzieł Arteluce jest nadal produkowanych, a kilka oryginalnych modeli znajduje się na stałe w ważnych muzeach, takich jak MoMA  w Nowym Jorku. Nieco zapomniane po połączeniu z Flos, projekty Sarfattiego przeżywają renesans wśród kolekcjonerów przedmiotów vintage po pierwszej retrospektywnej wystawie jego prac w Triennale Design Museum  w Mediolanie w 2012 roku.