Projekt jednego z najbardziej szanowanych powojennych włoskich projektantów, czyli Vico Magistretti dla firmy Oluce, najdłużej (od 1945 roku) wciąż funkcjonującej firmy zajmującej się produkcją oświetlenia.
Firma która miała głęboki wpływ na tworzenie ogólnoświatowego sukcesu włoskiego designu ośwetleniowego.
Lampa w 100 % oryginalna, przez nas odrestaurowana co poskutkowało jej pięknym bakłażanowym kolorem (w lakierce matowej).
I to poniekąd jedyna nasza ingerencja. Lampa poza tym nosi nikłe oznaki wieku, jest sprawna w 100 %, jest po przeglądzie elektrycznym, jest więc też bezpieczna. Gotowa do natychmiastowego użytku.
Klosz stworzony jakby na bazie litery S, widać to na niektórych zdjeciach. Można nim obracać w zasadzie we wszystkie strony, opuszczać i podnosić w pełnym zakresie bardzo długiej (203 cm) metalowej chromowanej sztycy.
Potężnie dociążona metalowa podstawa (niespełna 10 kg) sprawia, że lampa jest bardzo stabilna. Lampę można w łatwy sposób rozmontować na kilka części (długa sztyca rozkręca się na dwie 1 m części), co bardzo pomaga w jej przewożeniu. Dwa plastikowe czarne uchwyty pozwalają na przeciągnięcie kabla zasilającego wzdłuż sztycy nośnej.
Lampa zaopatrzona w ściemniacz co pozwala na płynne dozowanie mocy światła którym lampa świeci. Pokrętło ściemniacza jest zamontowane w kloszu. Piękne i ergonomiczne rozwiązanie.
Żarówka żarnikowa/halogenowa symbol R7s . Ogólnie dostępna i niedroga. Może świecić nastrojowo, może oświecać blat przy którym wykonujemy skomplikowane operacje na małych elementach.
Wysokość lampy : 203 cm
Długość klosza (z uchwytem/bez uchwyty) : 26,5/21 cm :
Głębokość klosza : 7 cmc
Szerokość klosza : 18,5 cm
Średnica podstawy : 30 cm
Waga : 10 kg
Innowacyjny architekt, projektant przemysłowy i urbanista Vico Magistretti był siłą napędową włoskiego designu od lat 60. XX wieku. Urodzony w rodzinie odnoszących sukcesy mediolańskich architektów w 1920 roku, stał się jednym z najbardziej szanowanych włoskich projektantów, cenionym za niezwykłe mistrzostwo w zakresie przejrzystości formy.
Podczas II wojny światowej Magistretti uciekł do Lozanny w Szwajcarii, aby uniknąć deportacji wojskowej i zaczął uczęszczać na zajęcia w Champ Universitaire Italien w Lozannie. Tam poznał i zaprzyjaźnił się z legendarnym racjonalistycznym architektem Ernesto Nathanem Rogersem (1909-69), współzałożycielem BBPR, który miał zostać jego mentorem na całe życie.
Po powrocie do Włoch Magistretti kontynuował naukę architektury na Politecnico di Milano, którą ukończył w 1945 r., i rozpoczął pracę w firmie architektonicznej swojego ojca z Paolo Chessa. Niedługo po dołączeniu do firmy zmarł ojciec Magistrettiego, Pier Giulio.
Tuż po wojnie, w latach odbudowy, Magistretti zaczął tworzyć modernistyczne projekty mebli, w szczególności na potrzeby wystaw w RIMA i Triennale, obok innych ważnych włoskich architektów-projektantów, takich jak Franco Albini , bracia Castiglioni , Ignazio Gardella i Marco Zanuso .
W latach 60. i później Magistretti stworzył szereg eleganckich, zaawansowanych koncepcyjnie mebli i projektów oświetlenia dla głównych producentów, takich jak Artemide , Campeggi, Cassina , De Padova, Flou, Fontana Arte , Fritz Hansen , Kartell , Olivari, Oluce , Poggi, Schiffini i Gebrüder Thonet Vienna . Kultowe projekty z kariery Magistrettiego obejmują lampę stołową Eclipse (1966, Compasso d’Oro 1967), krzesło składane Selene (1968), lampę Chimera (1969) i lampę podłogową Giuone (1969) dla Artemide; siedzisko Maralunga (1973, Compasso d’Oro w 1979) i regały Nuvola Rossa (1977) dla Cassina; oraz lampa wisząca Sonora (1976) i lampa stołowa Model 233 Atollo (1977, Compasso d’Oro 1979) dla Oluce.
Założona w 1945 roku przez Giuseppe Ostuniego, Oluce jest najstarszą działającą firmą zajmującą się projektowaniem oświetlenia we Włoszech. Oluce, która miała duży wpływ w połowie wieku, pomogła utorować drogę do międzynarodowego sukcesu Włoch w sektorze projektowania oświetlenia, współpracując z niektórymi z najjaśniejszych talentów epoki, w tym Joe Colombo , Bruno Gecchelin , Vico Magistretti i Marco Zanuso .
Oluce zyskało uznanie po raz pierwszy po tym, jak zostało przedstawione w cenionym magazynie Domus . Chociaż lata 50. przyniosły intensywną konkurencję ze strony rosnącej liczby modernistycznych włoskich marek oświetleniowych — takich jak Arredoluce , Arteluce , Azucena , Lamperti i Stilnovo — Oluce ugruntowało swoją pozycję jako potężna powojenna siła projektowa dzięki serii obecnie kultowych projektów.
W 1951 roku Oluce zaprezentowało lampę zaprojektowaną przez architekta-projektanta Franco Buzziego na wystawie oświetlenia zorganizowanej przez braci Castiglioni na IX Triennale w Mediolanie. W 1954 roku architekt-projektant Tito Agnoli (1931-2012) zaprojektował przełomową i bardzo zredukowaną lampę podłogową Model 255/387 Agnoli , która zapoczątkowała trend lamp bez klosza.
Na początku lat 60. XX wieku Oluce nawiązało współpracę z projektantem Joe Colombo (1930–1971), który był odpowiedzialny za szereg niezwykle udanych lamp Oluce, w tym lampę stołową Model 281 Acrilica (1962, złoty medal na Triennale w Mediolanie w 1964 r. ); odporną na warunki atmosferyczne zewnętrzną serię Fresnela (1964–1966); lampę Model 291 Spider (1965, Compasso d’Oro 1967), która pojawiła się również na wystawie MoMA Italy: The New Domestic Landscape w 1972 r.; lampę podłogową Coupé ( 1967, Międzynarodowa Nagroda Designu w 1968 r.); lampę podłogową Alogena Model 626 (1970) i lampę Flash (lata 70. XX wieku) . Po przedwczesnej śmierci Colombo w 1971 r. firma Oluce nazwała na jego cześć swoją pierwszą wewnętrzną lampę halogenową Colombo 626 (1972).
Kiedyś na początku lat 70. rodzina Verderi przejęła kontrolę nad Oluce. W tym czasie projektant Vico Magistretti (1920-2006) — który był jednym z najbardziej szanowanych włoskich projektantów i siłą napędową włoskiego wzornictwa od lat 60. — został mianowany dyrektorem artystycznym i głównym projektantem, stanowisko to piastował przez wiele lat. Kultowe projekty Magistrettiego obejmują lampę podłogową Dim 333 (1975), lampę wiszącą Sonora (1976), geometrycznie skonstruowaną lampę stołową Model 233 Atollo (1977, Compasso d’Oro 1979) i lampę stołową Slalom (1981).
W 1992 roku Oluce zatrudniło wschodzącego szwajcarskiego projektanta Hannesa Wettsteina (1958-2008) jako dyrektora artystycznego, a w 1995 roku dołączył do niego Marco Romanelli, który sprowadził szereg międzynarodowych współczesnych projektantów, aby zaktualizować kolekcje firmy. Do niedawnych współpracowników należą projektanci Sebastian Bergne, Fernando i Humberto Campana , Toni Cordero, Toshiyuki Kita , Nendo i Hans Peter Weidmann.
Wiele projektów Oluce’a trafiło do ważnych muzeów na całym świecie, m.in. MoMA w Nowym Jorku , w Monachium, Triennale w Mediolanie , Muzeum Sztuki w Filadelfii i Kunstmuseum w Düsseldorfie.
