Czerwony, obrotowy fotel/krzesło jadalniane/biurowe „ERO S” z kubełkowym siedziskiem z przezroczystego poliwęglanu osadzonym na odlewanej aluminiowej podstawie, proj. Philippe Starck dla firmy Kartell, Włochy, wzór z 1999 roku

Krzesło/fotel Ero(S) z tworzywa sztucznego/poliwęglanu projektu Philippe Starck dla włoskiej firmy Kartell. Zachowane w dobrym stanie naturalnym z licznymi aczkolwiek niezbyt widocznymi na codzień przetarciami użytkowymi. Te zarysowania związane są z naturą materiałów które zostały wykorzystane. Są bardzo trwałe, ale drobne zarysowania pojawiają się stosunkowo szybko. Są widoczne tak jak wspomniałem przy dokładnym przyjrzeniu się. Zarówno na siedzisku jak i na stopie (zdjęcia).
Krzesła/fotele (mamy ich 2 szt.) są w 100 % sprawne i gotowe do użytku.

Być może nie wyglądają, ale oprócz tego że są bardzo estetyczne i to są cholernie wygodne. Rzadkie połączenie. Są po prostu genialnie wyprofilowane. Można się na nich bujać do woli bez zagrożenia upadku. Nieduże, stosunkowo i niezbyt ciężkie a jednak stabilne. Krawędź siedziska jest delikatnie podniesiona. Dzięki temu w fotel się „wpada” co daje naprawdę fajne poczucie komfortu i bezpieczeństwa.

Włoskie do szpiku kości. Zarówno firma Kartell od lat jest w czołówce producentów markowego włoskiego designu tak i osoba projektanta, czyli Philippe Starck gwarantuje wysoką jakość krzesła zarówno pod względem użytkowym jak i estetyczny. To po prostu pierwsza liga światowego designu. I faktycznie tak jest. Krzesło jest wyjątkowo porządnie wykonane, delikatnie amortyzująca konstrukcja jest stabilna i zwarta. Linia która tworzy całość siedziska i oparcia i jest subtelnie poprowadzona. Widać rękę mistrza.
Pan Philippe Starck jest bodaj najbardziej płodną osobowością w światowym designie ostatnich lat.

Każde sygnowane na nodze (zdjęcia).

W tym momencie posiadamy 2 sztuki tych foteli/ krzeseł.

Noga fabrycznie zabezpieczona pięcioma gumowymi antypoślizgowymi wklejkami, tak by nie rysowała podłoża na którym stoi.

Wysokość całkowita : 79 cm
Szerokość : 62 cm
Głębokość : 67 cm
Wysokość siedziska : 46 cm
Szerokość siedziska : 62 cm
Głębokość siedziska : 41 cm
Wysokość oparcia : 43 cm
Średnica podstawy : 42,5 cm
Waga : 8 kg

Specjalizująca się w luksusowych plastikowych meblach i przedmiotach dekoracyjnych, włoska marka projektowa #Kartell została założona przez Giulio Castelli (1920-2006) i jego żonę Annę Ferrieri (1918-2006) w Mediolanie w 1949 roku. Syn badacza tworzyw sztucznych, Castelli, interesował się eksperymentami , nowych materiałów od najmłodszych lat, a następnie studiował inżynierię chemiczną pod okiem laureata Nagrody Nobla w dziedzinie chemii Giulio Natty. W międzyczasie Ferrieri studiował architekturę na Politechnice w Mediolanie pod kierunkiem wpływowego neoracjonalistycznego architekta i projektanta Franco Albiniego. W pierwszych latach ery powojennej Castelli i Ferrieri chcieli przyczynić się do odbudowy swojego kraju poprzez wysoką jakość i innowacyjne wzornictwo przemysłowe. Początkowo firma skupiała się na akcesoriach motoryzacyjnych, takich jak bagażnik na narty K101 (1950). Jednak w 1953 roku #Kartell uruchomił dział artykułów gospodarstwa domowego i zaczął produkować przyciągające wzrok, formowane plastikowe przedmioty do wyposażenia wnętrz, z których firma jest dziś znana na całym świecie.

W latach sześćdziesiątych Castelli i Ferrieri postanowili zmienić postrzeganie plastiku, wykorzystując go do tworzenia stylowych, ale funkcjonalnych mebli i wystroju wnętrz. Dział Habitat firmy #Kartell powstał w 1963 roku i doprowadził do powstania krzesła dziecięcego K 4999/K 1340, zaprojektowanego przez Marco Zanuso i Richarda Sappera w 1964 roku – pierwszego na świecie plastikowego krzesła i zwycięzcy Compasso d’Oro w 1964 roku. W następnym roku Joe Colombo współpracował z firmą Kartell przy produkcji krzesła 4801 z giętej sklejki (1965), jedynego produktu firmy Kartell wykonanego w całości z drewna. W 1967 r. #Kartell zainaugurował swoją nową siedzibę w Noviglio, zaprojektowaną przez Ferrieri, a od 1999 r. mieści się w niej Museo Kartell. W tym samym roku Colombo stworzyło uniwersalne krzesło Kartell 4867 (1967), pierwsze krzesło wykonane z jednego elementu z tworzywa sztucznego formowanego wtryskowo. Krzesło Universal Chair, obecnie uważane za kamień milowy w historii projektowania, znajduje się w zbiorach muzealnych na całym świecie. Inne kultowe projekty Kartell z lat 60. to lampa stołowa KD27 firmy Colombo (1967), lampa Re Sole firmy Gae Aulenti (1967) i moduł pamięci masowej Componibili 4966 firmy Ferrieri (1969).

Miejsce Kartell w historii projektowania osiągnęło nowy poziom, gdy projekty firmy zostały uwzględnione na legendarnej wystawie Italy: The New Domestic Landscape w MoMA w Nowym Jorku w 1972 roku. Formowane plastikowe elementy #Kartell doskonale wpasowują się w kosmiczną estetykę projektantów i studiów takich jak Archizoom , bracia Castiglioni, Vico Magistretti, Gaetano Pesce, Ettore Sottsass i Superstudio, którzy również brali udział w tym awangardowym pokazie. W 1988 roku małżeństwo Castelli zdecydowało się sprzedać swoją firmę zięciowi, byłemu dyrektorowi zarządzającemu Versace, Claudio Luti. Po dziesięciu latach pracy w branży modowej włoski przedsiębiorca przejął firmę #Kartell i poszerzył grono współpracujących projektantów o takich projektantów, jak Ron Arad, Antonio Citterio, Vico Magistretti, Philippe Starck i Marteen van Severen. W rezultacie lata 90. i początek XXI wieku okazały się dla firmy Kartell bardzo udane. Do elementów wyróżniających się z epoki przełomu tysiącleci należą: półka ścienna Bookworm firmy Arad (1994), system szuflad Mobil Citterio (1994), krzesło Maui firmy Magistretti (1996), krzesło La Marie Starcka (1998), krzesło LCP van Severena (1999) , Starck’s Bubble Club Sofa (2000) i Starck’s Louis Ghost Chair (2002). Dziś Kartell nadal stanowi punkt odniesienia we współczesnej kulturze projektowania. W ostatnich latach Kartell wyprodukował projekty takich marek jak Front, Nendo, Patricia Urquiola i Tokujin Yoshioka, żeby wymienić tylko kilku. Projekty firmy można zobaczyć w muzeach publicznych i prywatnych na całym świecie.

Urodzony w 1949 roku w Paryżu projektant #Philippe Starck nazywany jest prowokatorem, obrońcą demokratycznego designu i „supergwiazdą francuskiej sceny designu”. Mówi się, że jako dziecko Starck spał pod stołem kreślarskim swojego ojca, który był wynalazcą i inżynierem aeronautyki. Starck kontynuował studia w École Camondo w Paryżu, ale później zacytowano go, jak powiedział, że „niczego się tam nie nauczył, a zamiast tego kierowała nim własna ciekawość”. Około 1968 roku Starck założył w Paryżu własne studio, specjalizujące się szczególnie w projektach nadmuchiwanych; współpracował z mistrzem mebli dmuchanych, projektantem Quasarem Khanhem. W następnym roku Starck zadebiutował nadmuchiwaną konstrukcją w Salon de l’Enfance i zwrócił na siebie uwagę projektanta mody Pierre’a Cardina, który od razu zaproponował mu stanowisko dyrektora artystycznego. Od połowy do końca lat 70. Starck odniósł sukces projektując wnętrza klubów nocnych, takich jak La Main Bleue w Montreuil i Les Bain Douches w Paryżu. Pod koniec lat 80. Starck założył firmę Starck Product – później nazwaną Ubik na cześć powieści Philipa K. Dicka – i zaczął produkować projekty mebli, oświetlenia i akcesoriów dla głównych producentów, takich jak Alessi, Driade, Flos, Kartell i Vitra. W 1983 roku międzynarodowa gwiazda designu Starcka zaczęła budować, kiedy prezydent Francji François Mitterrand zaprosił go do renowacji prywatnych apartamentów Pałacu Elizejskiego. Niedługo potem Starck zaczął regularnie otrzymywać zamówienia na wnętrza restauracji i hoteli. Do najważniejszych wydarzeń na tym etapie jego kariery należą Café Costes w Paryżu (1984), Manin w Tokio (1985), Theatron w Meksyku (1985), hotele Royalton (1988) i Paramount (1990) w Nowym Jorku oraz Delano Hotel w Miami Beach (1995). W 1999 roku Starck nawiązał współpracę z deweloperem Johnem Hitchcoxem, aby założyć Yoo, firmę projektową zajmującą się wnętrzami mieszkalnymi i komercyjnymi.

Starck jest prawdopodobnie najbardziej płodnym żyjącym obecnie projektantem, dlatego każda lista jego wielu ikonicznych dzieł musi być skrócona.