Nigdy nie używany, zupełnie nowy serwis z Pruszkowa z lat 70. Wspaniały na nietuzinkowy prezent dla siebie, lub dla kogoś. Dla mnie to wspomnień czar. A w takim stanie, kompletny serwis to nie lada gratka. Popularnie nazywany „Goframi” ze względu na wzór na powierzchni każdej jego części. Jestem wielkim fanem produkcji z Pruszkowa, bo są w moim odczuciu na bardzo wysokim poziomie estetycznym. W niczym nie ustępują kolegom i koleżankom z tzw. kiedyś „Zgniłego Zachodu”. Ten serwis cudnie nawiązuje do wzorów skandynawskich. Pięknie poprowadzone linie uchwytów budzą we mnie podziw. Kawał dobrej roboty. Ana dodatek ma zupełnie nieprzetarty, zachowany również w nienagannym stanie zielonobiały wzór nakładany metodą „kalkomanii”. I on, a ściśle mówiąc jego dziewiczy stan jest gwarantem tego, że serwis prawdopodobnie nie był nigdy użyty w celach degustacyjnych.
Z racji na wielkość filiżanek, czy też raczej ich małość sugerowałbym używanie ich raczej do kawy, a nie do herbaty. Chociaż jakby ktoś chciał strzelić sobie małą herbatkę to czemu nie.
W skład serwisu wchodzi : dzbanek, cukiernica, mlecznik, 6 filiżanek, 6 spodków.
Wszystkie części sygnowane (zdjęcie).
Dzbanek
Wysokość : 14,4 cm
Średnica wlewu : 14 cm
Średnica podstawy : 10 cm
Szerokość z uchem : 20 cm
Cukiernica
Wysokość : 7,5 cm
Średnica wlewu : 7 cm
Średnica podstawy : 8 cm
Średnica brzuśca : 10 cm
Mlecznik
Wysokość : 9 cm
Szerokość wlewu : 7 cm
Średnica wlewu : 6 cm
Szerokość z uchem : 9 cm
Filiżanki (6 szt)
Wysokość : 5 cm
Średnica wlewu : 7,3 cm
Średnica podstawy : 4,5
Szerokość z uchem : 9 cm
Spodki (6 szt)
Wysokość : 1,5 cm
Średnica : 12,5 cm
Kartka z historii
„Fabryka fajansu powstała w Pruszkowie w 1872 roku. Jej założycielami byli Jakub Teichfeld i Ludwik Asterblum, późniejsi współwłaściciele fabryki we Włocławku. Asterblum zmarł w 1902, po jego śmierci około 1903 jedynym właścicielem zakładu został Teichfeld. Na początku XX w. zatrudnienie w fabryce wynosiło ok. 120 osób[1], przed wybuchem I wojny światowej osiągnęło ok. 200 osób. Produkowano proste naczynia fajansowe, a także wyroby ozdobne skromnie dekorowane malaturami lub techniką stempelkową (ornamentami z kwiatów, owoców i gałązek). Podczas I wojny światowej fabryka została zniszczona. W okresie dwudziestolecia międzywojennego asortyment rozszerzono o ceramikę techniczną i produkty kaflarskie, jednak ogólny obrót był dużo mniejszy. Ostatnim właścicielem fabryki był Szloma vel Stanisław Ehrenreich, który na początku II wojny światowej opuścił Pruszków. W 1946 zakłady znacjonalizowano i nadano im nazwę Zakłady Fajansu w Pruszkowie; podlegały wówczas Wojewódzkim Zakładom Przemysłu Terenowego, a następnie Ministerstwu Przemysłu Chemicznego; pierwszym dyrektorem zakładów został inż. Henryk Pawełczyński. Początkowo produkowano tu jeszcze wyroby fajansowe, jednak w wyniku przeprowadzonej w latach 1954–1956 rozbudowy i modernizacji linii technologicznej fabryka zaczęła produkować wyroby z porcelitu, a sam zakład otrzymał nazwę Zakłady Porcelitu Stołowego Pruszków. W 1958 powstał ośrodek wzorcujący, kierowany przez Gabrielę Hoffmann-Śleżewską. Powstawały tam przede wszystkim nowoczesne zdobienia do dawnych modeli wyrobów, pierwszym nowym projektem był zestaw do kawy Primo Śleżewskiej z 1959 roku. Na przełomie lat 50. i 60. w „Pruszkowie” realizowano głównie projekty z Instytutu Wzornictwa Przemysłowego, autorstwa Danuty Duszniak, Zofii Przybyszewskiej oraz Zofii Galińskiej. Po odejściu Śleżewskiej w 1962 do projektantów zakładu dołączyła Wiesława Gołajewska. Oprócz projektów licznych serwisów kawowych opracowała też wraz z mężem technologię szkliwa zbiegającego. Pokryte nim wyroby zdobyły w 1963 złoty medal na targach krajowych w Poznaniu. W 1977 zakłady zostały odznaczone Orderem Sztandaru Pracy II klasy”.
cyt.Loft parts
