Chromowany stolik z ruchomym szklanym blatem, Columbus Milano, wg. projektu Marcela Breuera, Bauhaus, Włochy, lata 50.

Stolik zachowany w dobrym stanie vintage, do wstawienia i korzystania. Dwa szklane czarne blaty, z czego górny obrotowy.
Obie szyby w blatach wymienione na nowe.

Jeden z najbardziej klasycznych wzorów powstałych dzięki szkole Bauhausu. Chromowana powierzchnia na stalowych nogach w niektóry miejscach punktowo zdegradowana z wiekiem (zdjęcia), na tyle w niewielkim stopniu, że śmiało można z niego korzystać na codzień. Dzięki temu stolik zachowuje wyraźny vintydżowy sznyt. Stolik stosunkowo ciężki (15 kg) dzięki czemu mimo niewielkich rozmiarów stabilny.

Metalowe chromowane obejmy obu blatów w kilku miejscach posiadają delikatne odkształcenia niewidoczne z codziennym użytkowaniu.

Zdecydowanie łatwiej znaleźć na rynku podobne stoliki niemieckiej firmy Mauser Werke. Ten to nie lada rarytas.

Columbus, prawie zupełnie zapomniana włoska firma z Mediolanu produkująca meble na stalowych rurkach pomiędzy 1933, a 1964 rokiem.
Meble powstawały na licencji Wohnbedarf z Zurychu na sprzedaż projektów Alvara Aalto, Wernera Mosera i Marcela Breuera.
Stolik prawdopodobnie powstał na bazie projektu Marcela Breuera, nieco w zmienionej wersji przez projektantów z Columbusa.

Wysokość : 68,5 cm
Średnica górnego blatu : 50 cm
Średnica dolnego blatu : 35,5 cm
Odległość pomiędzy blatami : 40 cm
Waga : 15 kg

Garść informacji o firmie :

W 1919 r. mediolański przemysłowiec Angelo Luigi Colombo założył firmę, która szybko osiągnęła prymat w wytwarzaniu cienkich, mocnych stalowych rur z bardzo trwałym chromowanym wykończeniem dla klientów z branży lotniczej. Uznał, że swoje produkty można przełożyć na idee wyłaniające się z Bauhausu i w 1933 r. Colombo założył Columbus jako dział produkcji mebli. Nabył licencję od Wohnbedarf z Zurychu na sprzedaż projektów Alvara Aalto, Wernera Mosera i samego Breuera. Kolumb zlecił następnie włoskim architektom racjonalistycznym, takim jak Giuseppe Pagano i Piero Bottoni, wykonanie autorskich prac na bazie zakupionych licencji.

Ten wkład w modernizm zostałby utracony, gdyby nie Antonio, jego syn. Gdy przejął rodzinny biznes w 1972 roku, natknął się na skrzynię, schowaną głęboko w magazynie Lambrate, pełną reklam drukowanych Columbusa, katalogów, rysunków projektowych i faktur datowanych od 1933 roku do likwidacji firmy w 1964 roku. 

Dlaczego więc jego ojciec trzymał to wszytko w tajemnicy? Oprócz wyposażania włoskich instytucji państwowych takich jak muzeum Triennale di Milano i szpital dziecięcy Istituto Gaslini di Genova, firma ma także ciemniejszą historię. Columbus dostarczał meble także faszystowskiemu architektowi Giuseppe Terragni, który zamawiał je do biura Mussoliniego, Casa del Fascio.