Chromowany okrągły stolik E 1027 ze szklanym blatem i regulowaną wysokością według projektu Eilleen Gray z 1927 roku, Włochy, lata 80/90.

Stolik jest zachowany w wyśmienitym stanie, jedynie szklany blat ma drobne rysy użytkowe. Jego możliwość regulowania wysokości jest imponująca. W najwyższej wersji może służyć jako stolik koktajlowy przy którym można swobodnie stanąć i korzystać z jego możliwości. To doskonałej jakości włoska produkcja z lat 80/90. Prima sort. Chromowana powierzchnia bez ubytków i odbarwień.
Stosunkowo duża waga sprawia, że w każdej wersji wysokości jest stabilny. A okrągły blat ? To ideał w sensie użytkowym. Mocno nawiązujący do koncepcji szkoły Bauhausu.

Eileen Gray wyróżnia się wyjątkowym i wszechstronnym podejściem, łączącym tradycyjne rzemiosło z modernizmem, w przeciwieństwie do Le Corbusiera i Ludwiga Miesa van der Rohe, którzy preferowali czyste linie i industrialne struktury. Jego umiejętność łączenia estetyki i funkcjonalności dorównywała twórczości Marcela Breuera i Charlotte Perriand, ale Gray odznaczał się także osobistą wrażliwością artystyczną, często nieobecną u jego współczesnych.
Jej dzieła, takie jak stolik E-1027, łączą innowacje techniczne z elegancją, czyniąc ją wyjątkową i pionierską postacią w środowisku zdominowanym przez bardziej jednolite podejście do modernistycznego designu i architektury.
Dziś należy do „Panteonu” architektów i projektantów, którzy odcisnęli swoje piętno na tej dyscyplinie. Świadczą o tym wystawy pośmiertne i uznanie niektórych jej dzieł za pomniki historii.

Wysokość (maksymalna/minimalna) : 90/55
Średnica całkowita : 51 cm
Średnica szklanego blatu : 46 cm
Wysokość z uchwytem (maksymalna/minimalna) : 97/61 cm
Waga : 6 kg 

Urodzona w 1878 roku w pobliżu małej wioski Enniscorthy w Irlandii, Eileen Gray jest jedną z najbardziej wpływowych kobiet w projektowaniu XX wieku. W 1898 roku Gray zaczęła uczęszczać na zajęcia z malarstwa w Slade School of Fine Art w Londynie, ale po inspirującej podróży, podczas której odkryła styl secesyjny, przeniosła się do Paryża. Kontynuowała naukę w Academie Julian i Academie Colarossi, po czym wróciła do Londynu, aby opiekować się chorą matką i ponownie dołączyć do Slade School. W 1906 roku Gray wrócił do Paryża i rozpoczął pracę jako lakiernik pod okiem mistrza Seizo Sugawary. W 1917 roku właścicielka butiku Madame Mathieu Levy zleciła jej wykonanie wnętrz mieszkania przy Rue de Lota; projekt ten zaowocował jednym z najbardziej cenionych projektów Graya, krzesłem Bibendum, które wyraża zdumiewająco modernistyczne podejście do epoki. Po ugruntowaniu się sukcesu w projektowaniu wnętrz Gray zwróciła się w stronę architektury – przede wszystkim prywatnych rezydencji – w szczególności domu E-1027 w południowej Francji i kultowego Tempe à Pailla w Prowansji. W latach dwudziestych i trzydziestych Gray działał w Union des Artistes Modernes i otrzymywał stały napływ zamówień. Jednak pod koniec II wojny światowej jej popularność osłabła. Dopiero pod koniec lat 60. zaczęto doceniać znaczenie Graya w historii projektowania. Dziś jej prace należą do najbardziej poszukiwanych na rynku, gromadzonych przez najważniejsze instytucje, takie jak Centre Pompidou, Metropolitan Museum of Art i Irlandzkie Muzeum Narodowe. Yves Saint Laurent był jednym z jej najwybitniejszych prywatnych kolekcjonerów. Jej „Smoczy Fotel” ustanowił rekord aukcji mebli XX wieku, sprzedając go w 2009 roku za 21,9 miliona euro.

Gray zmarł w Paryżu w 1976 roku.