Burgundowe biurko na chromowanym stelażu, André Lurçat dla wytwórni Roberta Slezáka, Bauhaus, lata 30.

Biurko po całkowitej, czyli kompleksowej renowacji, w pełni oryginalne. Jedyny „obcy element” to współczesne klucze.
Oryginalne się nie zachowały.

Andre to jeden z kilku najbardziej rozpoznawalnych twórców opierających swoje projekty  na zasadach szkoły Bauhausu.
Lurçat jako projektant mebli współpracował i projektował m.in. dla Thoneta i Roberta Slezáka.

Biurko w tej wersji właściwie niespotykane.

Na nowo położone chromy na metalowej konstrukcji wspierającej blat i szuflady polakierowane w kolorze burgundu, czyli czerwonego wina.

Wysokość : 74 cm
Szerokość : 151 cm
Głębokość : 70,7
Wymiary blatu : 114/60 cm
Szerokość kubików z szufladami : 35 cm
Szerokość wlotu na nogi pomiędzy kubikami : 75 cm
Wysokość przestrzeni na nogi pod blatem : 71 cm

André Lurçat (27 sierpnia 1894 – 11 lipca 1970) był francuskim architektem modernistycznym, architektem krajobrazu, projektantem mebli, urbanistą i członkiem-założycielem CIAM. Brał czynny udział w odbudowie miast francuskich po II wojnie światowej. Był bratem artysty wizualnego Jeana Lurçata. Lurçat urodził się w Bruyères, studiował w École des Beaux-Arts w Nancy, pracował w biurze Roberta Mallet-Stevensa, zaczął budować szereg domów w latach dwudziestych i zainteresował się zasadami mieszkalnictwa socjalnego, aby sprostać francuskim kryzys mieszkaniowy w okresie międzywojennym. W 1928 był członkiem-założycielem Congrès International d’Architecture Moderne (Międzynarodowy Kongres Architektury Nowoczesnej). Wraz z Adolfem Loosem, Richardem Neutrą, Margarete Schütte-Lihotzky i innymi zademonstrował rodzinną rezydencję na wystawie wiedeńskiego Werkbundu w 1932 roku, wybudował swoją najbardziej znaną willę Hefferlin w Ville-d’Avray, następnie wyjechał do Moskwy, by pracować dla rządu sowieckiego od 1934 do 1937. Lurçat jest znany z rozwijania idei modernizmu w architekturze krajobrazu; zajął stanowisko, w przeciwieństwie do zwolenników Existenzminimum, że wszystkie mieszkania socjalne muszą obejmować ogrody. Znany jest również z planowanej powojennej odbudowy francuskiego miasta Maubeuge (1945). Był profesorem w École nationale supérieure des Arts Décoratifs i École nationale supérieure des Beaux-Arts w Paryżu w latach 1945-1947 oraz członkiem zarządu architektury Ministerstwa Odbudowy i Rozwoju Miast.