Duża lampa sufitowa Olympia 2731 Projekt Daniela Puppa dla Fontana Arte z Mediolanu, Włochy, lata 80.
Szklany klosz z białym środkiem z jednej strony w połysku, z drugiej matowym, konstrukcja z chromowanych stalowych rurek, szklany dolny klosz w kształcie przewróconego matowego klosza. Szkło opalowe.
A lampa? A lampa to niepowtarzalny, niesamowity i wyjątkowy projekt. Co widać na zdjęciach.
Zachowana w bardzo dobrym stanie, dusza szklana tafla z kilkoma bardzo małymi ukruszeniami, tak małymi że ciężko byłoby je pokazać na zdjęciu. Mówią o nich nano ukruszenia. Takie bardziej użytkowe.
Sygnowana naklejką ukrytą w podsufitce (zdjęcie).
Potrzebna jedna żarówka z małym gwintem, czyli E14. Taka ogólnie dostępna. To ona schowana w dolnym kloszu w kształcie przewróconego stożka świeci bezpośrednio na dużą szklaną okrągłą taflę.
Stylistyką zdecydowanie nawiązuje do Art Deco. Takie Neo Art Deco.
Wysokość : 87 cm
Średnica szklanej okrągłej tafli klosza : 70 cm
Średnica całości ze stalową rama : 73 cm
Grubość szklanej tafli : 8 mm
Wysokość szklanego dolnego klosza : 18 cm
Średnica szklanego dolnego klosza : 24 cm
Waga : 11,5 kg
Trochę historii :
Luigi Fontana założył w Mediolanie w 1881 roku swoją tytułową firmę zajmującą się produkcją szkła płaskiego. Odnosząc coraz większe sukcesy w sektorze budowlanym, który przyciągał nowych inwestorów, w tym międzynarodową firmę szklarską Saint-Gobain, Luigi Fontana & Partners otwierał sklepy w kraju i za granicą, stając się jeden z największych producentów szkła we Włoszech. W latach 1930–1932, mając nadzieję na podbój sektora szkła artystycznego i dekoracji, Fontana zatrudnił słynnego włoskiego architekta i projektanta Gio Pontiego (1891–1979), a następnie dyrektora artystycznego firmy ceramicznej Richarda Ginori, aby konsultował i tworzył nowe projekty dla rynku krajowym, co doprowadziło do powstania kultowego obecnie modelu wiszącego Ponti 0024 (1931) i lampy stołowej Bilia (1931/32). W 1933 roku w wyniku tej współpracy powstał #Fontana Arte, oddział huty szkła artystycznego firmy Fontana. W tym samym roku #Fontana Arte przejęła warsztat szklarski włoskiego projektanta Pietro Chiesy (1892-1948), Bottega di Pietro Chiesa, a Ponti i Chiesa podzielili się rolą dyrektora artystycznego rozwiniętej firmy. Wkrótce zyskały szerokie uznanie za różnorodne wyrafinowane przedmioty szklane, obejmujące witraże, oświetlenie, lustra dekoracyjne, elementy rzeźbiarskie, a nawet meble wykonane ze szkła, z których większość charakteryzowała się niezwykłą jak na tamte czasy czystością formy. Wczesne sukcesy obejmowały stolik kawowy Fontana firmy Chiesa (1932), wazon Cartoccio (1932), lampę podłogową Luminator (1933) i serię 006 (1933/37). W latach czterdziestych i wczesnych pięćdziesiątych Fontana Arte opracowała kilka nowych produktów, opierając się zamiast tego na iteracjach projektów Chiesy z lat trzydziestych XX wieku. Ten twórczy konserwatyzm zrodził się ze zniszczeń lat wojny i zawirowań gospodarczych, które bezpośrednio po nich nastąpiły. Kilka prywatnych zamówień od hoteli, biur i muzeów pomogło utrzymać firmę do czasu powojennego ożywienia gospodarczego we Włoszech. W 1954 roku urodzony we Francji projektant Max Ingrand (1908-1969) objął stanowisko dyrektora artystycznego i zapoczątkował nową erę mody i uznania dla #Fontana Arte. Od żyrandoli, kinkietów i lamp po meble, lustra i przedmioty dekoracyjne – bogata, czasami wykonywana na zamówienie, produkcja firmy w okresie powojennym zapewniła jej reputację producenta w stylu glamour i au courant. Jednym z dzieł z lat 50., który do dziś pozostaje bestsellerem, jest stół Fontana autorstwa Ingranda (1954). Warto zauważyć, że wiele dzieł wyprodukowanych przez Ingranda we współpracy z Pietro Raimondim (z których niewiele jest publikowanych) w latach 50. i 60. jest obecnie popularnych na rynku vintage. W 1967 roku, dwa lata przed przedwczesną śmiercią Ingranda, Ponti powrócił do Fontana Arte jako dyrektor artystyczny. Choć krótkotrwały, jego druga kadencja zaowocowała dwiema ikonicznymi kolekcjami: Pirellina i Pirellone (1967).
Wraz z końcem lat 60. i przez większą część lat 70. #Fontana Arte straciła prestiż. W 1972 roku Saint-Gobain przejął bezpośrednią własność, a produkcja i jakość materiałów spadły. Jednak w 1979 roku Fontana Arte ponownie przeszła w ręce innej grupy akcjonariuszy reprezentowanej przez dyrektora generalnego Carlo Guglielmi. Nowy, pełen sukcesów etap rozpoczął się, gdy Guglielmi zatrudnił włoskiego architekta Gae Aulentiego jako nowego dyrektora artystycznego #Fontana Arte. Do wyróżniających się dzieł z tej epoki zalicza się stół Tavolo con Ruote Aulentiego (1980) oraz lampa stołowa Parola Aulentiego i Piero Castiglioni (1980). W 1998 roku #Fontana Arte została wyróżniona nagrodą ADI Compasso d’Oro w uznaniu za znaczący wkład w dziedzictwo włoskiego designu. Ugruntowując swoją pozycję w czołówce wiedzy technicznej i talentu projektowego, Fontana Art połączyła się z Grupą Nice w 2012 roku. Współpraca w XXI wieku z architektami i projektantami obejmuje Stevena Holla, Davida Chipperfielda, Vico Magistretti, GamFratesi, Karima Rashida, Form Us z miłością oraz Harry i Camila. Prace Fontany Arte można znaleźć w stałych kolekcjach Muzeum Sztuki Nowoczesnej (Nowy Jork), Vitra Design Museum (Weil am Rhein), Triennale di Milano i nie tylko.
